„Nie wolno zadawać innym celowego cierpienia fizycznego lub narażać ich umyślnie na utratę zdrowia”.

Umyślne zadawanie bólu (nawet mocne pchnięcie może być bolesne), spowodowanie urazu lub innych uszkodzeń ciała osób, jest karalne na mocy artykułu 300 holenderskiego Kodeksu karnego (zwykłe znęcanie się), na mocy artykułu 301 Kodeksu karnego (znęcanie się z premedytacją), artykułu 302 Kodeksu karnego (ciężkie znęcanie się) oraz artykułu 303 Kodeksu karnego (ciężkie znęcanie się z premedytacją). Różnica pomiędzy znęcaniem zwykłym, a ciężkim, zależy w szczególności od rodzaju zachowań, stopnia obrażeń, środków użytych do znęcania się i czasu leczenia poniesionych urazów.

Praktyka pokazuje, że sprawy związane z lekkim rodzajem zwykłego znęcania się, prokurator rozwiązuje na drodze kary grzywny lub poprzez posiedzenie TOM/posiedzenie ugodowe. Przede wszystkim dotyczy to spraw o zwykłe znęcanie się (bez użycia broni), wskutek którego powstał u ofiary ból lub bardzo ograniczone obrażenia, a także spraw o znęcanie się z użyciem broni, wskutek których doszło tylko do spowodowania bólu. Jeżeli zapłacona zostanie grzywna lub zaakceptowane prace społeczne, sprawa zostanie zakończona i nie trzeba będzie stawiać się przed sądem. Proszę jednak pamiętać, że wtedy dochodzi do przyznania się do popełnienia czynu karalnego i fakt ten jest odnotowywany w dokumentacji sądowej (w rejestrze skazanych).

W miarę intensywności przemocy (na przykład: dużej ilości uderzeń, ciężkich obrażeń) rośnie prawdopodobieństwo konieczności odpowiadania za swoje czyny przed sądem. Dzięki dobrej linii obrony sąd może połączyć karę grzywny z karą w formie prac społecznych lub karą pozbawienia wolności w zawieszeniu.

Obrażenia ciała, w rozumieniu artykułu 302 Kodeksu karnego, można podzielić na ciężkie obrażenia ciała i bardzo ciężkie obrażenia ciała. Ciężkie obrażenia ciała to ciężkie urazy, których przewidywany czas leczenia wynosi do 6 miesięcy. Przykładem są np. skomplikowane złamania. Natomiast pod pojęciem bardzo ciężkich obrażeń należy rozumieć ciężkie urazy ciała, które zagrażają życiu lub których leczenie trwa bardzo długo (dłużej niż 6 miesięcy) lub brak jest rokowań całkowitego wyzdrowienia. W takich wypadkach należy liczyć się z karą pozbawienia wolności bez zawieszenia, trwającą wiele miesięcy.

Rozróżnienie zwykłego i ciężkiego znęcania się nie zawsze jest możliwe i zależy głównie od okoliczności danej sprawy.

Umyślne zadawanie bólu, spowodowanie urazu lub innych uszkodzeń ciała osób, jest karalne w Holandii na mocy artykułu 300 Kodeksu karnego (zwykłe znęcanie się), na mocy artykułu 301 Kodeksu karnego (znęcanie się z premedytacją), artykułu 302 Kodeksu karnego (ciężkie znęcanie się) i artykułu 303 Kodeksu karnego (ciężkie znęcanie się z premedytacją).

Jeżeli wskutek znęcania się ofiara umrze, dołączony zostanie osobny artykuł obciążający.

W zależności od okoliczności sprawy i sytuacji osobistej podejrzanego, sędzia, najprawdopodobniej, nałoży karę kilkuletniego pozbawienia wolności bez zawieszenia.

Pod pojęciem publicznego stosowania przemocy rozumie się przemoc grupową skierowaną przeciwko osobom lub mieniu. Taka przemoc karana jest na podstawie artykułu 141 Kodeksu karnego.

W przypadku publicznego stosowania przemocy w przestępstwo musi być zaangażowane więcej osób. Nie trzeba odgrywać aktywnej roli we wszystkich działaniach grupy. Wystarczy sama obecność i bierna postawa wobec oprawców. W sprawach publicznej przemocy, często składane są odmienne oświadczenia. W związku z tym istnieje duża szansa, że pewne oświadczenia, nie będą pasowały do innych.

Szkody spowodowane przez całą grupę oprawców mogą być ogromne. Jeżeli zatrzymany był uczestnikiem, w przypadku skazania, będzie ponosił odpowiedzialność solidarną. Karą za tę formę przemocy mogą być prace społeczne, kara grzywny, ale jest możliwa również kara pozbawienia wolności bez zawieszenia.

W Holandii przemoc domowa jest zbiorczą nazwą dla przestępstw, do których dochodzi pomiędzy osobami pozostającymi w relacji rodzinnej. Nie ma znaczenia, czy do przemocy dochodzi w domu, czy poza nim. Znęcanie się, molestowanie oraz groźby to najczęstsze formy przemocy domowej. Zapobieganie tego rodzaju przemocy jest jednym z priorytetów prokuratury, która podejmuje zdecydowane działania przeciwko sprawcom przemocy w relacjach rodzinnych, angażując się bardziej, niż w standardowe sprawy dotyczące przemocy.

Trzeba pamiętać, że w sprawę dotyczącą przemocy domowej włączy się Biuro ds. Opieki nad Młodzieżą (Bureau Jeugzorg), Centrum Wsparcia Ofiar Przemocy Domowej (het steunpunt huiselijk geweld) oraz inne instytucje rządowe. Mogą także zostać zarządzone środki, takie jak: umieszczenie w domu dla nieletnich, zakaz zbliżania się i/lub kontaktów.

Mobbing to systematycznie i umyślnie naruszanie prywatnej sfery życia ofiary. Przykładem naruszenia prywatności ofiary jest uciążliwe śledzenie, częste, niepożądane kontakty, nachodzenie w mieszkaniu lub miejscu pracy.

Mobbing (molestowanie) jest w Holandii czynem karalny na mocy artykułu 285b Kodeksu karnego: „ten, kto bezprawnie regularnie umyślnie narusza sferę życia prywatnego innej osoby z zamiarem zmuszenia jej do robienia lub tolerowania pewnych rzeczy albo zastraszenia, jest winny molestowania, podlegającego karze pozbawienia wolności o długości maksymalnie trzech lat lub karze grzywny czwartej kategorii”.

Zniszczenie jest jedną z form przemocy, stanowi czyn karalny, a odpowiedzialność uzależniona jest od okoliczności sprawy.

Morderstwo to najpoważniejsze przestępstwo w holenderskim Kodeksie karnym. Wywołuje uczucie strachu i niepewności nie tylko w otoczeniu ofiary i w społeczeństwie, ale również u domniemanego podejrzanego.

Morderstwo jest w Holandii karalne na mocy artykułu 289 Kodeksu karnego: „osoba, która celowo i z premedytacją pozbawia życia inną osobę, jest winna morderstwa, podlega karze dożywotniego pozbawienia wolności lub czasowego pozbawienia wolności o długości maksymalnie trzydziestu lat lub karze grzywny piątej kategorii”.

Zabójstwo to zamierzony, dokonany bez premedytacji czyn, polegający na pozbawieniu życia innej osoby.

Działanie ma charakter zamierzony wtedy, gdy sprawca wiedział, albo musiał wiedzieć, że taki czyn może spowodować śmierć innej osoby. Pozbawienie innej osoby życia z premedytacją określa się mianem morderstwa. Zgodnie z artykułem 287 Kodeksu karnego zabójstwo jest karalne.

Definicja zabójstwa brzmi: „osoba, która umyślnie pozbawia inną osobę życia podlega, jako osoba winna zabójstwa, karze pozbawienia wolności o maksymalnej długości piętnastu lat lub karze grzywny piątej kategorii".

O nieumyślnym spowodowaniu śmierci można mówić, jeśli osoba utraci życie z niezamierzonej winy oskarżonego. Takie zachowanie podlega w Holandii karze na mocy artykułu 307 Kodeksu karnego.

To, czy rzeczywiście można mówić o braku winy, zależy w szczególności od okoliczności, w których doszło do zdarzenia.